در بزرگداشت مطالعات!

دوشنبه ۸ اسفند ۱۴۰۱هنگامی که نویسنده‌ای متفکر می‌خواهد یک دستگاه فلسفی بسازد، طبیعی است که آن را بر گزاره‌ای همچون «من می‌اندیشم، پس هستم» بنا کند. اما واقعیت این است که اگر قرار باشد یکی از ظرفیت‌ها و قوه‌های انسانی، اصل بنای یک ساختمان فکری باشد برای اثبات وجود و احکام منتج آن، استعدادهایی اصیلتر از فکر کردن هم وجود دارند؛ مثل ظرفیت درد کشیدن (درد فیزیکی و غیر آن). در بیشتر اوقات، درد است که فکر را برمی‌انگیزد و نه بالعکس. این استعداد، حتی در زندگی‌مان در جایی دیگر از آسمان‌ها در جهان‌های بعدی، نیز همراه ما خواهد بود. بنابراین، گزاره «من درد می‌کشم، پس هستم»، به‌مراتب متقن و متَیقن و حقیقی‌تر است. (البته بایستی مراقب بود به دامان مازوخیسم، نغلتید!). در بزرگداشت مطالعات!...